We hebben de krant op zaterdag opgezegd. Reden: te veel persoonlijke verhalen van grote hoofden. Vanaf de voorpagina staren ze je aan, doorgaans drie hoofden met een doorsnede van zo’n zeven tot tien centimeter. Ze zijn bekend, of niet, of ik ken ze vaak niet, maar ze hebben wel wat te vertellen. Ze hebben mij wat te vertellen. Over hun leven, hun wereld, hun dilemma’s, angsten of geluk. Of wat dan ook. De grote hoofden kondigen slechts aan. Hun volledige verhaal is verderop te vinden, vaak in de bijlagen. De hoofden zijn dan nog groter. Vaak een paginavullend. De tabloids zijn kleiner dan de oude krantenformaten, maar toch, de hoofden groeien bijna de pagina uit, zo enorm zijn ze. Soms bijna groter dan hun echte hoofden. Alsof ze je het leven toe willen schreeuwen. Net als de verhalen die ze vertellen trouwens. Wat zit erachter? Onlangs kregen de abonnees een mail van de hoofdredacteur: persoonlijke en inspirerende verhalen maken de impact van het coronavirus inzichtelijk. Met de verhalen willen we hoop bieden, lessen trekken om er een betere wereld van te maken, voor ons en voor onze kinderen. Dat is mooi gezegd.

Maar voor de crisis waren die hoofden er ook al; het zijn er alleen maar meer geworden. En ze zijn groter, al kan daarbij ook het selectieve geheugen mij parten spelen. Dan het periodiekje van de zorgverzekeraar, die kan er ook wat van. Op nagenoeg elke pagina een groot hoofd. Op de voorpagina een enorm huisartsenhoofd. Hij lijkt licht sarcastisch te glimlachen, alsof hij mij niet helemaal serieus neemt. Of zichzelf niet? ‘Mensen ervaren digitale dienstverlening juist als persoonlijk’, staat erbij. Dat zegt hij dus. Ik moet dat maar aannemen dan. Volgende twee pagina’s. Naast een kleine inhoudsopgave vier hoofden, allemaal met een verschillende uitdrukking, dat dan wel. Twee vrouwen en twee mannen, het is mooi verdeeld. Het kleinste hoofd, is anoniem, maar ik vermoed dat het een arts is. Ze stelt de zogenaamde thuisvraag: ‘Hoe blijft u vitaal?’ Daarnaast, tweemaal zo groot, een fris lachende jonge vrouw met mooie blonde krullen. Ze lijkt me energiek en vol in het leven te staan. ‘Ik weet hoe zwaar het gevecht is’. Aj. Ze coacht mensen bij het herstel van een eetstoornis. Op de rechterpagina een minzaam lachende kalende man in pak: ‘Het is ook goed alvast te denken over de toekomst’. Ook een prima advies! Hij is dan ook lid van de ledenraad en moet hier dus over nagedacht hebben, na diepe gesprekken met andere leden. Het laatste hoofd wijkt af en is duidelijk van iemand met een gezondheidsprobleem. Diepe ogen in een gezicht dat probeert te glimlachen maar het niet kan. Ja, hij blijkt Multiple Sclerose te hebben. Dat moet een nare ziekte zijn. Maar: ‘Ik neem graag de regie in eigen hand’.

De vier hoofden blijken bij de inhoudsopgave te horen. De foto’s komen verderop in het blaadje terug, met ieders persoonlijke verhaal. De vrouw die een arts leek blijkt een schoonheidsspecialiste. De frisblonde coach is hersteld van anorexia en wordt sindsdien juist heel blij van lekker eten en drinken. De man in pak spreekt ons aan op onze veerkracht. De MS-patient wil het beste uit zichzelf halen en grijpt alles aan wat er op zijn pad komt.

Ik schaam me voor het sombere gezeur waar ik mij soms schuldig aan maak. We kunnen het! Ik ook misschien. Grote hoofden helpen ons over alle barrières, hoe groot ook ze ook zijn.