(Uit het archief) Een zachte septemberzondag op het strand. Nog even wat drinken in het standpaviljoen. Het is goed te doen op het terras waar dan ook behoorlijk wat mensen zitten. Het strandpaviljoen probeert bij de tijd te zijn met een gevarieerde kaart zonder broodje kroket en…een flinke loungebank in de hoek van het terras. Enorme kussens in frisse kleuren. Op het meubel een gezin zoals dat hoort op een loungebank, inclusief het bijpassende loungegedrag. Het moet een grote troost voor een mens in existentiële verwarring dat sommige moderne concepten gebruikers aantrekken die naadloos in dat concept lijken te passen. Of de gebruikers vormen zich ernaar, wie zal het zeggen. Aan de andere kant misschien beangstigend. De loungeman in kwestie draagt en goede zonnebril, net iets te zomerse kleren voor de temperatuur van vandaag en heeft een postuur dat zichtbaar de kenmerken draagt van beginnende doch onmiskenbaar voortschrijdende gezetheid. Ik schat dat hij tegen de veertig is. Hij ligt voluit op de enorme loungekussens. Een loungebank is groot, overdreven groot, de kussens eveneens en men moet er dan ook groots op liggen. Anders ziet het er niet uit natuurlijk en krijgt het iets kabouterachtigs. En loungekabouters bestaan echt niet. Zijn vrouw of vriendin zit of ligt afwisselend op zijn grote buik. Dochter van een jaar of elf zit, ligt en beweegt zich afwisselend op, naast en tegen haar ouders. Gedrieën hebben zij bezit genomen van de loungebank, dat wil zeggen, er is nog plaats, maar niemand gaat het in zijn hoofd halen om erbij te gaan liggen of zelfs maar zitten. De loungebank is van hen. Ze roken – de ouders dan – en lijken het allemaal fijn te vinden. Lekker op de loungebank op een slome zonnige zondagmiddag. Ze hebben een publiek op dit terras en dat lijkt belangrijk. Kijk eens hoe wij loungen. De fantasie slaat op hol. De loungeman moet vast een flinke auto achter de duinen hebben staan, zo’n quasi terreinwagen die je op de snelweg altijd met 160+ voorbij rijdt. Hoog boven het asfalt en soeverein. Waarschijnlijk een zwarte. De blonde vrouw, slank en ooit op hem gevallen toen zijn postuur nog meeviel, is zich met het verstrijken van de tijd comfortabel gaan voelen in die soevereiniteit die de basis is geworden van hun bestaan. Ach, men moet natuurlijk niet zomaar misprijzend doen, alleen op grond van wat uiterlijkheden. En voorspelbare conclusies trekken uit hun gedrag. Misschien zijn ze wel onbaatzuchtig goed voor anderen en zijn het niet de types die zichzelf op de eerste plaats stellen. Het ligt voor de hand om te denken dat jaloezie de ondertoon is van mijn oordeel, dat onmiskenbaar de geur van afkeuring aan zich heeft kleven. Misschien is dat wel zo, ik ben immers een kind van mijn moeder (hierover een andere keer meer). Hoewel, een loungebank en dan dat gedrag… het succes dat ze uit lijken te stralen…Misschien moet ik het zelf eens proberen om erachter te komen hoe het zit? Met mijn geliefden op de loungebank liggen en onszelf zijn. Maar niet met publiek, want dat gaat me echt te ver. Al heeft het loungen dan mogelijk alle charme verloren.