Op tafel De Groene Amsterdammer. Voor de zoveelste keer omgedraaid, want de achterkant is niet om aan te zien. Een paginagrote advertentie van een zorgverzekeraar. “Mijn lijf, Mijn keuze, Mijn zorgverzekeraar” staat er met grote letters boven.  Sober opgemaakt in een opvallend  gele achtergrondkleur. De pagina wordt voor bijna helft gevuld door een vrouw van eind vijftig, begin zestig die me met een enorm irritante zelfverzekerdheid staat aan te staren. De foto is net onder haar blote sleutelbeen afgesneden en het feit dat ze geen kleren draagt geeft haar toch al hautaine voorkomen iets nadrukkelijks en onontkoombaars.  “Mijn lijf, Mijn keuze, Mijn zorgverzekeraar”. Het lijken woorden uit een ideologisch strijdlied. Het repeterende en dwingende ritme van klemtonen roept bepaalde associaties op: “Ein Volk, ein Reich, ein Führer!“ Dat gaat natuurlijk wel ver, maar als je het zo naast elkaar ziet kun je je niet aan de indruk onttrekken dat de bedenker van deze advertentie zich mogelijk hierdoor heeft laten inspireren.  De oudere vrouw op de advertentie, met haar naaktheid die haar alleen meer gehard en onkwetsbaar maakt en haar koele, gestaalde blik, ze is een en al superioriteit en lijkt zo uit een film van Leni Riefenstahl weggelopen. Ik kan het niet helpen, maar ik vind het een fascistoïde advertentie.