(Uit het archief.) Vorige week de film Die Wand gezien. Een vrouw gaat in gezelschap van twee anderen naar een afgelegen berghuis in de Alpen. De twee anderen besluiten nog even naar het dorp te gaan, maar om onverklaarbare redenen keren ze niet terug. De vrouw begrijpt het niet en gaat ’s avonds toch maar slapen. Als ze in de ochtend ontdekt dat de twee niet zijn teruggekeerd, gaat ze ze gaan zoeken. Ze loopt daarbij het weggetje op dat van het huis richting dorp loopt en bezeert zich opeens als ze tegen een onzichtbare doorzichtige wand loopt. Ze kan niet verder, de wand heeft haar volledig van de omgeving afgescheiden. Als ze later langs een ander huis loopt waar ze hulp hoopt te vinden blijkt de wand ook daar in de weg te staan. Ze ziet de bewoners van het huis, de vrouw zit voor het huis en haar man staat bij een pomp waar water uitloopt. Maar het lijkt of de tijd stil is blijven staan, ze zijn als bevroren, onbewegelijk. De vrouw gaat terug naar het berghuisje en ziet zich voor de taak om alleen te overleven. Gelukkig heeft ze nog een hond, een kat en een koe.

Het gegeven van de glazen wand is natuurlijk volkomen absurd, maar op een of andere manier ook angstaanjagend reëel. Dit vergeet je je leven niet meer. Ik heb zelfs het voorgevoel dat ik het nog een keer ga meemaken. Bijzondere film.