(Uit het archief) De kogel is door de kerk: de acht jaar geleden overleden paus Johannes Paulus II wordt volgend jaar april heilig verklaard. Hij is daarmee ‘de snelste heilige ooit’. Twee wonderen heeft hij verricht: zo zou hij verantwoordelijk zijn voor de onverklaarbare genezing van zuster Marie Simon-Pierre van de ziekte van Parkinson en is een vrouw uit Costa Rica – op de dag dat de paus vanwege zijn eerste wonder zalig werd verklaard – genezen van een ernstige hersenaandoening. Deze wonderen zijn beoordeeld door een team van deskundige theologen, die garant lijken te staan voor een objectieve weging van de feiten. Prachtig natuurlijk: een heilige erbij, wat wonderen, een verlichte inspiratie in deze donkere dagen van burgeroorlogen, crises en dreigende klimaatcatastrofes. Maar wat blijkt: naast de eis van een onberispelijk leven bleken er aanvankelijk maar liefst vijf wonderen nodig voor een heiligverklaring. JP II heeft dit aantal tijdens zijn regeerperiode vrolijk teruggebracht tot twee. Als katholiek vind ik dit nogal teleurstellend en weinig hoopgevend. De plaatsvervanger van God doet mee met de trend van smaakvervlakking en blijkt er zelf postuum beter van te worden. Met een ontegenzeggelijke smaak van namaak. Zoals vegetarisch gehakt. Of chocolade zonder cacao.

Een instant paus, die Wojtyla. Ik schat dat hij zich nog flink zal moeten verantwoorden hiervoor, daarboven.