Over het Jaagpad terugfietsen naar Middelburg. Op een gegeven moment fietst er voor mij een meneer die nogal naar links uitwijkt. Ik wil hem voorbij, maar zie dat hij rechts naar het kanaal kijkt. Blijkbaar valt hem iets op waardoor hij van zijn spoor is afgeweken. Ik kijk dus ook naar rechts en zie enkele meters afstand…een enorm grote zwarte zeehond door het water ploegen. Het lijkt of het dier de twee fietsers zwemmend begeleidt. Het zijn wonderlijke momenten. Die magie bestaat eruit dat je het gevoel hebt even werkelijk contact te hebben, te communiceren met een lid uit de dierenwereld.

Als kind heb je dat vaker meegemaakt. Waarschijnlijk onzin, maar toch, zoals die zeehond meezwemt, hij lijkt ons te begeleiden, hij heeft er een bedoeling mee, al weet ik niet wat. De andere fietser stopt om zijn telefoon te pakken om dit vast te leggen. Ik doe hetzelfde. Hij schrikt een beetje van mij, want de zeehond heeft hem zo in beslag genomen dat hij mij niet zag aankomen. Met een zwaar buitenlands accent zegt hij: ‘Ziet u dat ook?’ Ik bevestig zijn waarneming en hij lijkt opgelucht dat hij niet hallucineert. Onhandig zoeken we beiden in onze jassen naar de telefoons. Net als we ze tevoorschijn halen duikt de zeehond pardoes onder. Hij had het in de gaten. Dit mochten wij niet vastleggen. Vol ongeloof kijken de man en ik elkaar aan. ‘Maar wij hebben het samen gezien’, zeg ik. Hij lacht verlegen en knikt met een blik van verstandhouding.

We stappen weer op onze fietsen en trappen verder. Door mijn hogere tempo lig ik al snel een stuk op hem voor. Licht geëmotioneerd verlaat ik het Jaagpad en rijd de bebouwde kom binnen. Bij dit soort momenten heb je een sterke neiging om je verhaal aan anderen te vertellen. Maar je weet dat niemand het echt zal begrijpen. Gelukkig heb ik een bondgenoot.