Eigenlijk is het wel jammer dat bibliotheken het in deze tijd zo moeilijk hebben. Het zijn namelijk vaak interessante en kleurrijke verzamelplaatsen van curieuze figuren. Krantenlezende zwervers, gepensioneerden die zich hartstochtelijk gespecialiseerd hebben in een of ander onderwerp of neurotische idioten zoals ik die de Consumentengids erg duf vinden, maar het toch niet kunnen laten om in de lunchpauze even de laatste test van een of ander apparaat waarvan de aankoop overwogen wordt door te lezen.

Vandaag ging ik in een bijna klantloze bibliotheek via de geautomatiseerde systemen op zoek naar een boek dat zich in depot zou bevinden. Daar was ik thuis al achter gekomen, via het zoeksysteem van de website van de bibliotheek, maar achter de bibliotheekcomputer bleek ik ineens wat minder handig. Ik aasde dus al naar de mevrouw van de informatiebalie, maar deze was druk doende met een duidelijk wat aparte meneer, die bijkans geheel over de balie was gebogen en bijzonder weinig afstand had tot haar lichaam. Ik kon het gesprek, waarin de man een onevenredig groot aandeel had, goed volgen. Hij was duidelijk op zoek naar iets of iemand of een combinatie daarvan, maar het was eigenlijk volstrekt onduidelijk. Het ging over bepaalde dozen en een winkel in Engeland waar deze mogelijk te krijgen waren. Een of andere tante zou daar een telefoonnummer van hebben, maar deze was of niet goed bereikbaar of de verhoudingen waren niet zodanig dat het voor de hand lag om contact met de tante op te nemen. De bibliotheekmedewerkster was blijkbaar al even bezig met deze meneer en had ook al een en ander voor hem proberen op te zoeken op de computer, maar tevergeefs. Ze bleef professioneel beleefd, maar drong ook niet aan om de conversatie, die duidelijk niet tot bevredigende oplossingen leek te komen, te beëindigen. Volgens mij zijn bibliotheekmedewerkers sowieso niet zo getraind in deze vaardigheid. Ik was gebiologeerd, maar ook wel wat ongeduldig en daardoor geïrriteerd.

Waarom stuurde die vrouw die vent niet weg. Hij ging maar door met zijn monoloog over zijn tante, of hij nou wel of niet met haar contact op kon nemen over het telefoonnummer van die winkel in Engeland die iets met speciale dozen te maken had. Het zal wel heel ergens anders over gegaan zijn, maar zo heb ik het begrepen. Maar goed, geduld. Op een gegeven moment kwam er een andere medewerkster bij die mij keurig hielp. Toen ik later naar buiten liep kwam de man ook naar buiten, druk in zichzelf pratend over zijn probleem dat nog steeds niet opgelost was. Lastig voor hem, dacht ik, maar in ieder geval kon hij ergens terecht. Wat zou er gebeuren als alle rare mannetjes niet ergens meer terecht kunnen. Ik weet het niet precies, maar ik verwacht er niet veel goeds van.